Είμαι αρκετά παρατηρητικός ώστε να αντιλαμβάνομαι σε ποια πράγματα είμαι καλός και σε ποια όχι.

Το περίεργο είναι πως όταν εκφράζω τις αδυναμίες μου στους άλλους δεν τρέχει τίποτα.

Αν τύχει να αναφέρω όμως, κάποιο δυνατό μου σημείο, λαμβάνω ΠΑΝΤΑ βλέμματα ενόχλησης.

“Εγωιστής”, “Νάρκισσος”, σκέφτονται.

Ο εγωισμός για κάποιο λόγο, θεωρείται από τις πιο μισητές αρετές.

Ο πόλεμος απέναντι στον “εγωισμό” είναι πραγματικότητα.

Ο εγωισμός όμως, είναι το μόνο που μπορεί να σε σπρώξει προς τα εκεί που θες.

Πως μπορείς να πετύχεις τα όνειρα σου αν δεν έχεις έντονη την αίσθηση του “εγώ”;

Πως μπορείς να μην τα παρατήσεις αν δεν πιστεύεις ότι ΕΣΥ είσαι κάτι καλύτερο;

Κάτι καλύτερο από τις δυσκολίες σου;

Πως γίνεται να είσαι δίπλα στον εαυτό σου όταν δεν πιστεύεις ότι είναι κάτι σημαντικό και ξεχωριστό;

Ο πραγματικός εγωισμός είναι κάτι πολύ όμορφο.

Αλλά πρέπει να έχει υπόβαθρο.

Να δικαιολογείται από πράξεις.

Όταν έχεις περάσει χρόνια δουλεύοντας πάνω σε ένα όνειρο που μόνο εσύ έχεις δει.

Όταν κανείς από τους κοντινούς σου ανθρώπους δεν έχει πιστέψει σε εσένα.

Όταν δεν τα παράτησες ενώ είχες χάσει τα πάντα.

Όταν τα πάντα γύρω σου σου έλεγαν να σταματήσεις και εσύ συνέχιζες.

Τότε, όταν πετύχεις, όταν καταφέρεις αυτά που πάντα ήθελες…

Τότε αξίζεις να έχεις εγωισμό.

Αξίζω και εγώ να νιώθω μικρός δίπλα σου.

Όχι επειδή είσαι καλύτερος από μένα (αν και πολλές φορές ίσως να ισχύει) αλλά επειδή σε θαυμάζω.

ΘΑΥΜΑΖΩ τη δύναμη ψυχής σου.

Έχω μάθει πως οι περισσότερο εγωιστές (με την κακή έννοια που δίνει η κοινωνία μας) είναι αυτοί που βάζουν την ταμπέλα του εγωιστή σε άλλους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ανασφαλείς.

Η ανασφάλεια τους αντικατοπτρίζεται κάθε φορά που σε ακούν να λες κάτι καλό για τον εαυτό σου.

Δεν μπορούν να αποκωδικοποιήσουν πως κάποιος μπορεί να πιστεύει τόσο στον εαυτό του, ενώ αυτοί δεν μπορούν να πιστέψουν ούτε στο ελάχιστο.

Το μυαλό τους καταλήγει στο εύκολο και ασφαλές για αυτούς πόρισμα:

“Νάρκισσος εγωιστής εγωκεντρικός”

Το να βάζεις ταμπέλες είναι πάντα πιο εύκολο από το να καταλάβεις ε;

Όταν δεν μπορείς να ξεκινήσεις και να τελειώσεις το οτιδήποτε.

Όταν τα παρατάς στην παραμικρή δυσκολία.

Όταν έχεις δικαιολογίες για τα πάντα.

Τότε έχεις την αίσθηση ότι το σύμπαν σου χρωστάει.

Έχεις την αίσθηση ότι είσαι “ο ριγμένος”, “ο άτυχος”.

Τότε είναι το σημείο που θα θες να πάρεις περισσότερα, με κάθε τρόπο.

Έχεις ανάγκη να θρέψεις το εγώ σου απεγνωσμένα με κάτι, καθώς αδυνατείς να το θρέψεις με την πραγματικότητα.

Με ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ επιτεύγματα.

Τότε είναι που γίνεσαι κυνικός, γεμάτος θυμό και η εγωκεντρικότητα σου δεν σε αφήνει να δεις πέρα από τη μύτη σου.

Ο πιο γρήγορος τρόπος να βοηθήσεις άλλους ανθρώπους είναι να βοηθήσεις τον εαυτό σου.

Για να βοηθήσεις τον εαυτό σου πρέπει να του υπενθυμίζεις κάθε μέρα πόσο γαμάτος, ξεχωριστός, ικανός και δυνατός είναι.

Κάποιοι θα προσπαθήσουν να σε πείσουν πως για κάποιο λόγο είναι καλύτερο να αμφιβάλλεις για σένα.

Αυτό θα σου πουν, τυλίγοντάς το σε ένα ωραίο περιτύλιγμα που ονομάζεται “να είσαι ταπεινός”.

“Ταπεινός” “αθόρυβος” “συγκρατημένος”.

Εσύ τι θα διαλέξεις;